23 mei 2022. Na ruim 1100 kilometer arriveren we bij ons verblijf in Waunfawr, in het noorden van Wales. Gelukkig kunnen we wat eerder dan vijf uur naar binnen. Het huis ziet er perfect uit. Een hal, links een ruim toilet en rechtdoor een grote keuken met eettafel, oven, afwasmachine, magnetron en elektrisch fornuis. Daarachter een bijkeuken met wasmachine en droger. Een doorgang naar de hal met de trap naar boven en rechtdoor de grote woonkamer met open haard, twee banken en twee stoelen. Eén bank zit helemaal door tot op de grond. Als je daarin gaat zitten, kom je er nauwelijks meer uit.
Na het uitpakken van de bagage besluiten we een stukje te gaan wandelen. Iets verderop is een rivier, de Pont Cyrnant, waarlangs een wandelpad loopt. We kijken op twee reusachtige heuvels, die tot vele honderden meters in de lucht steken. Daarachter steekt nog net de top van Mount Snowdon in de lucht, de hoogste top van Wales. Deze meet ruim 1000 meter en wordt dus – terecht – een berg genoemd.
We volgen het wandelpad en worden verrast door het spectaculaire uitzicht en het mooie landschap. We volgen een verharde weg, die uiteindelijk bij een boerderij uitkomt. Een paar boeren zijn bezig om de schapen bijeen te drijven. Een oudere man rijdt op zijn quad door de weilanden en jaagt de dieren bijeen. Een hond vergezelt hem en drijft de vluchtende dieren weer terug naar de kudde. Een andere man heeft een hond aan de lijn en drijft vanaf de andere kant de schapen bijeen. Iets verderop zijn nog twee mensen bezig de dieren bijeen te drijven. Het is één kakafonie van geblèr. Een oudere vrouw loopt langs met een kinderwagen. Ze vraagt ons wat ze van het geblèr vindt en ik antwoord dat het als muziek in de oren klinkt. ‘Oké, could you turn it off, please?’ is haar reactie. Ik kan er wel om lachen.
Iets verder komen ons twee dames te paard tegemoet, waarvan één amazone les krijgt. Op haar hesje prijkt een grote L van les.
We wandelen verder en slaan een zijweg in. Het geblèr van de schapen komt nu wel heel dichtbij en even later wordt de kudde over de weg voortgedreven naar nieuwe graslanden. Ze worden voortgedreven door een man op een quad en enkele wandelende drijvers. Twee honden zorgen er voor dat achtergebleven dieren bij de kudde worden gevoegd. De dieren rennen langs ons heen en het duurt niet lang of het wordt weer rustig op de weg. Het geblèr van de dieren herinnert nog aan de kudde.
Tijdens de wandeling zien we veel verlaten boerderijen. De meeste zijn tot ruïnes gedegradeerd en worden nu bezet door bomen, struiken en planten. Ook vogels maken dankbaar gebruik van deze schuilplaatsen. We wandelen één van de ruïnes binnen en het lijkt erop dat dit huis al tientallen jaren geleden is verlaten. Het dak is totaal verdwenen en de binnenmuren zijn omgevallen. Je kunt wel mooi zien hoe de huizen gebouwd werden. Als materiaal werd leisteen gebruikt, dat met behulp van cement werd gestapeld. In Wales is leisteen, of, zoals ze dat in Wales noemen: slate, voldoende aanwezig. Er zijn bergen afgegraven om de lei naar het buitenland te exporteren. Tijdens onze wandeling zien we een berg gewonnen leisteen, die zeker 25 meter hoog is. Op de terugweg ontmoeten we beide dames opnieuw. Nu wordt het tijd voor een foto! De paarden willen even niet meewerken maar naar enige tijd lukt het.
erwin_damhuis
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)