Looking fot the Wilson's bird op paradise

---

Wilson’s bird of paradise.
Het is 03:15 als de wekker afgaat. Vanochtend gaan we de Wilson’s bird of paradise zien. Tenminste, als deze zich laat zien, natuurlijk. We stappen in de dinky’s en na tien minuten varen bereiken we de twee gidsen die ons gaan begeleiden. Het is, in tegenstelling tot gisteren, droog, maar wel erg vochtig en warm. Binnen de kortste keren zijn we al doorweekt. Na een korte, vlakke wandeling begint een steile klim. Het pad is nagenoeg onbegaanbaar en de leuningen langs de kant zijn zeer onbetrouwbaar. Ze piepen en zuchten onder het gewicht van de passanten. Af en toe breekt een leuning spontaan af. Na de klim volgt een lange afdeling. Deze is weliswaar minder steil maar niet minder gevaarlijk. We lopen tussen rotsformaties door en klimmen over omgevallen bomen. De bodem ligt bezaaid met rottende bladeren en de regen van de dag ervoor heeft van het zand een gele moddermassa gemaakt. Na deze afdeling gaan we weer bergopwaarts en opeens staan we voor een brug, bestaande uit vijf smalle takken, van zo’n vijf centimeter dikte en een primitieve leuning er langs heen. De brug is spekglad van het mos en het water en ook deze leuning zucht onder het gewicht. Maar we bereiken zonder kleerscheuren de overkant. We bereiken een klein hut, overspannen met een stuk overjarig plastic. In de wanden zitten zes kijkgaten. Nu is het wachten op de vogel.
 

Het duurt niet lang of de Wilson’s meldt zich. Het diertje begint met het opruimen van de grond. Ze gooit de blaadjes aan de kant en tussendoor laat ze haar roep horen. Ook het poetsen van de veren behoort tot het ritueel en als het diertje klaar is, begint het de vrouwtjes aan te roepen. Na een tijdje verschijnt er een vrouwtje, maar die heeft het al snel gezien en vertrekt weer. Het mannetje blijft dapper doorgaan maar zonder resultaat. Het lukt me om een paar films te maken, maar dan beslaat de lens door de vochtige lucht in de hut. Foto’s maken gaat ook niet van harte en uiteindelijk lukt er één.
Het wordt steeds lichter en nog steeds bestaat de kans dat het vrouwtje alsnog komt, maar tevergeefs. Uiteindelijk vertrekt het mannetje en dat is voor ons ook het sein om weer te vertrekken. Als eerste moeten we de primitieve brug over. Ik ga als laatste en daarmee breekt de leuning van de brug volledig af en stort in de diepte. Onderweg sneuvelen steeds meer leuningen en enkele deelnemers maken een val, gelukkig zonder noemenswaardig letsel. Alleen vieze kleding…
 

Na een uur bereiken we de dinky’s en varen we terug naar de Ombak. Na het ontbijt is er weer gelegenheid om te snorkelen. Het rif is nu wat dieper en de vissen zijn wat groter. Chris wijst mij op een ‘grant moray’, een morene. Deze exemplaren kunnen tot 2,5 meter lang worden en flink bijten als ze bedreigd worden. Arie wijst ook een exemplaar aan, die zich heeft verstopt onder een school vissen. Met een stok verjaagt hij de vissen, die gelijk weer terugkeren. Alsof ze gebruik willen maken van de veiligheid van de morene.
 

Het besef van tijd is tijdens het snorkelen volledig weg en ik heb het idee dat de dag er al helemaal op zit. Het is echter nog geen 12 uur. Na de lunch gaan we voor de laatste keer snorkelen, voor het eiland Kri. De Nederlander Max Ammer heeft hier een eigen resort. De stroming is het zeer sterk en dat levert spectaculaire beelden op. Ik zie grote vissen, veel koraal en het hoogtepunt vormt toch de blacktip reef shark, de giant pufferfish en een manta ray. Daarnaast ook nog de napoleon maori wrasse, de Napoleon vis en bijzondere kwallen.
 
Terug op de Ombak wacht mij een volgende verrassing. Samen met Erica kan ik om de Ombak varen terwijl de zeilen worden gehesen. Ik heb de gelegenheid om dit te filmen. Het water is wel heel erg ruw, maar het lukt redelijk tot goed. De zeilen worden één voor één gehesen, terwijl de bemanningsleden de wanten in klimmen. Langzaam zien we de Ombak Putih vol in de zeilen en ze vervolgt haar weg op windkracht. Een mooie afsluiting van een heerlijke dag.
Het afscheidsdiner is traditioneel: een echte rijsttafel, die overigens door de Nederlanders is bedacht. De bemanning treedt na het eten nogmaals op en we sluiten de avond af met zang, dans en muziek. Een fantastische afsluiting van een bijzondere reis.